Lange tijd was ik best stoer. Ik geloofde dat ik helemaal geen last had van wat andere mensen zouden vinden. Ik dacht echt dat ik daar geen last van had. Ik was me er toen echt helemaal totáál niet van bewust dat ik mezelf voor de gek hield daarmee. Ik jokte gewoon glashard tegen mezelf.
Totdat ik ging merken dat bepaalde opmerkingen toch wel zeer deden. Ik deelde bijvoorbeeld iets op Social Media over mijn praktijk. Ik kreeg leuke reacties. En er was ook iemand zich afvroeg waarom ik dat toch allemaal steeds deelde. Wat ik daar nou mee wilde. Zonder dat ik precies begreep wat ze ermee bedoelde, voelde ik de steek al in mijn buik.
Zou ik dan voorzichtiger moeten zijn met wat ik deelde en hoevéél ik deelde? Waarom?
Angst voor afwijzing. Als ik mezelf niet laat zien kan ik ook niet afgewezen worden.
Als ik mensen mijn diensten niet aanbied, kan ik ook niet afgewezen worden.
Als ik te weinig geld reken voor mijn dienst, of het helemaal gratis doe, kan ik ook niet afgewezen worden.
Herkenbaar?
Er zijn echt veel manieren om afwijzing te vermijden en vaak hebben we dat helemaal niet in de gaten.
Je post bijvoorbeeld weinig op Social Media, omdat je niet wilt leuren. Je wilt niet leurderig overkomen. Waar komt die gedachten vandaan? Juist.
Als mensen vinden dat jij loopt te leuren, dan ervaar je dat als afwijzing. Diep van binnen. Heb je misschien niet eens door, want als het heel diep van binnen zit, dan komt het er in vervormingen uit. Je gedachte is dan niet: “Shit, ik voel me afgewezen,” maar iets als: “Oh jee, zie je wel, mijn tekstjes zijn helemaal niet interessant.” Of als je het buiten jezelf legt: “Nou ja, wat denkt ze wel niet…. ze kan er zelf ook niks van…” Wat je er onbewust maar van maakt.
Ik had bijvoorbeeld een klant, Hester, die uit heel christelijk dorp komt en uit een hele christelijke familie. Ze heeft een praktijk als transformatief coach. Wat ze daar doet past niet erg goed bij de ideeën waarmee ze is opgegroeid. En dus ook niet bij de ideeën van haar familie en kennissen.
Daar zit ook dus ook angst op afwijzing. Daardoor durfde ze niets over haar praktijk te delen op Social Media. Ook al woont ze daar al lang niet meer.
Het zou natuurlijk super jammer zijn als je je daardoor laat leiden. Je wil namelijk met heel je hart andere mensen helpen. En hoe ga je dat doen als je jezelf klein en onzichtbaar houdt?
Oh, en pleasen (wat ik zelf geen fijn woord vind) doen we ook uit angst voor afwijzing.
Angst voor afwijzing is een oerangst. Buitengesloten worden uit de stam betekende je doodsvonnis. Overleven zonder anderen was nagenoeg niet mogelijk. Dus je zorgde wel dat je je aanpaste aan de groep.
Grote kans dus dat je daar last van hebt. We hebben dat allemaal in meer of minder mate.
Als het je echt belemmert om lekker te gáán met je praktijk, dan is het misschien een goed idee te leren hoe je daarmee om kunt gaan en zelfs overtuigingen kunt tackelen.
Hoe zou het zijn om daarmee af te rekenen? Het heeft mij heel veel rust gegeven. Af en toe voel ik ‘m nog wel eens een beetje, maar niet meer zo dat ik het liefst de rest van de week (of de maand) onder een dekentje blijf zitten.
Wil je hier mee aan de slag? Vraag een gratis verkennend gesprek aan. We kunnen dan kijken wat jij precies nodig hebt. Het gaat je altijd iets opleveren.