Waarom zou ik mijn levensverhaal schrijven? Dat is toch helemaal niet interessant?
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: je levensverhaal is super interessant en heel belangrijk. Het schrijven ervan kan heel confronterend zijn. Ik heb zelf bij allerlei coaches en therapeuten geweest, zowel individueel als in groepen. En daar ging het vaak over voorvallen uit mijn verleden.
Pas twee jaar geleden ben ik mijn verhaal gaan schrijven. Het was best gek om me te realiseren dat ik dat nog nooit gedaan had. Ik had al zóveel verteld en gedeeld en doorwerkt. Door het schrijven werd ik toch nog weer met mijn neus op bepaalde onaangename gebeurtenissen gedrukt. De dingen die ik al doorwerkt had gingen gemakkelijk, maar er bleek toch ook nog wel van alles verborgen te zitten. Niet leuk! Pijnlijk! En ik wist wel meteen wat ik nog te doen had.
Als je coacht of gaat coachen is het goed dat je je eigen pijnpunten kent en dat je aan jezelf werkt. Dit is iets dat nooit stopt. Je bent nooit ‘klaar’. Heel simpel: als je nog heel veel pijn hebt zitten op afwijzing dan komt het steeds hard aan als een klant niet met je verder wil of als het je niet lukt om klanten aan te trekken. Dan kun je jezelf gaan vertellen dat je niet goed genoeg bent, niet interessant genoeg, niet onderscheidend genoeg. Dat het jouw schuld is.
Of je legt het buiten jezelf. Er zijn al zoveel coaches, mensen zijn blijkbaar niet bereid om aan zichzelf te werken, of wat je maar kunt bedenken.
Angst voor afwijzing kan ook uitmonden in uitstelgedrag en excuses vinden waarom jouw praktijk nog niet loopt.
Als je dan wèl met jouw angst voor afwijzing aan de slag gaat, dan spelen dit soort gedachten geen rol meer. Dan ga je gewoon doen wat jíj leuk vindt en dan ga je daar ook passende klanten bij aantrekken.
Dit geldt ook voor andere ‘shit’ die je tegenkomt als je schrijft. Hoe meer je op papier zet, hoe duidelijker wordt wat er wel en geen invloed meer heeft op hoe je in je praktijk staat.
Het gaat daarbij vooral om de beleving. Iedereen heeft een andere waarheid. Als je uit een gezin van tien kinderen komt, zullen er tien verschillende verhalen zijn die voor alle tien even waar voelen.
Kijk ook of je zonder heel veel oordeel kunt schrijven. En als dat niet lukt, dan heb je daar ook nog wat te doen.
Hoe begin je dan?
Je kunt een indeling maken in periodes van zeven jaar. Dat kan helpen om het voor jezelf overzichtelijk te houden. Per periode zullen er herinneringen boven komen. Of niet! Dat kan ook.
Misschien heb je bijna geen herinnerringen aan je jeugd. Dan is dat zo. Misschien is we wel een bepaald gevoel dat overheerst? Dat je je bijvoorbeeld vaak angstig of onbegrepen voelde? Dan schrijf je dat op.
Lijkt het je leuk? Voel je weerstand? Allebei is goed.
Kijk ook waar je omheen wilt. Wat je liever niet aan het papier toevertrouwt. Voel wat daaronder zit. Dan is er waarschijnlijk werk aan de winkel.
Heel veel succes met schrijven!